Asistimos trece persoas para comentarmos a novela da premio Camoes Paulina Chiziane, Niketche, uma história de poligamia.
Sorprendeu a claridade e sinxeleza do texto en portugués que se deixa ler sen atrancos.
Foi unánime a consideración do libro como unha obra de grande interese, tanto polo tema polo estilo da escritora.
O tema é a aventura esforzada da emancipación feminina no Mozambique contemporáneo. Na narración sobresae a voz feminina, unha reflexión en primeira persoa sobre a condición da muller negra na sociedade mozambicana. A narradora desenvolve unha crítica da moral e usos sociais esmagadores contra as mulleres.
Varias persoas manifestaron a sensación de afogo das primeiras páxinas pola descrición da situación de dependencia, de verdadeira escravitude, das mulleres que deben servir e serven, axeonlladas ante os meus maridos,.. Con todo, a narración avanza de xeito liñal deixando entrar o aire da ardua rebelión feminina.
Destacouse o feito de describir unha sociedade onde a moral, os valores femininos son tan diferentes dos occidentais. O corpo da muller como fonte de reprodución e pracer. As relación de parella con algo quee afecta a familia e a sociedade o non é só cousa de dous; a presenza da natureza, animais e planta nos sentimentos femininos; a vida, a moral sen pecado, unicamente atenta a sanción familiar e social,…
Houbo debate sobre o carácter mías ou menos forzado da solución final aliviadora. Tamén sorprendeu o estilo polo seu carácter poético pois, cun rexistro lexical familiar case prosaico, consegue un torrente de imaxes cheas de forza expresiva:” “Mulher é ser solitário na marcha da multidão. Mulher é a dor colectiva que cobre o mundo inteiro. É passado, presente e futuro, lugar e distância, ligados pelo mesmo grito. Em cada passo há uma mulher que se dá, para dar vida à vida…”.
Ao cabo, para todas a narración resultou fresca, diferente a case todo o lido. Considerouse un acerto termos escollido como lectura este libro.