A frase, un desexo, acabou por se converter nunha icona para os que devecemos pola supervivencia do noso propio sermos: Mil primaveras máis para a Lingua Galega.

Das mil, apenas pasaron vinte. E Cunqueiro, na campa de Mondoñedo, segue vivo.

Ben que se encargan Merlín, o Sochantre, o vello Simbad, os Feirantes, os Menciñeiros…, de falar por el, de proclamar aos catro ventos galegos que si, que el si logrou ser o home que querería ter sido, un máis dos que cos seus escritos sosteñen os piares para que o Galego viva entre nós mil primaveras máis.

Pero, século a século, chegaron os outros, en vagas, en bandadas, de fóra…, e de dentro.

Os pitufos desleigados. Os pequenos mequetrefes sen raíces e con garabatas. Os ruis e poderosos, os finchados, os valeiros, os estúpidos.

Aqueles que non lle chegan a Celso Emilio, a Cunqueiro, a Curros, a Afonso X, a Rosalía, a Kruckenberg a tantos e tantas que apostaron polas mil primaveras máis, ao tacón da pluma.

Nin moral, nin intelectual, nin humanamente son quen de poñerse cara a cara fronte ao máis pequeno deles e manterlle a mirada sen ruborizarse.

Pero son eles os que teñen o poder. O látego da lei, o afán de perpetuarse mil primaveras máis no seu poleiro.

E tanto ten. Non estamos a falar dunha cuestión de cores, bandeiras ou coches nos que cada quen se pasea polos montes e praias desta Galiza que proclamamos tan fermosa. Aquí todos tentan levar a auga ao seu muíño (quitándolla, así, á súa veciña). O día que todas entendamos que a Lingua, a Fala, o Galego, está por riba de todo o demais, de nós mesmas se cadra, daquela si,
daquela poida que cheguemos a gozar do solpor mainiño dunha primavera máis.

Pero por desgraza non semella previsíbel.

Cada quen tenta arrimar a ascua á súa sardiña ao prezo que sexa. Todo vale.

Mesmo se o prezo a pagar é, cun simple sopro de aire, cun caprichoso chiscar de dedos, con catro palabras mal feitas nun diario oficial, tirar por terra os alicerces do que ao longo de máis de 10 séculos levantaron unha millenta de ananiños aluados.

Ananos da talla de Castelao, de María Mariño, de Manuel Rivas, Xohana Torres, Helena Villar, Méndez Ferrín…

En fin. O texto, segundo o seu desexo, figura nunha lápida na tumba de Don Álvaro Cunqueiro no cemiterio do seu Mondoñedo. Como contestación a unha homenaxe que se lle dedicou en Vigo o 24 de abril de 1980, e despois de xustificar o que nunca, xamais, ninguén, en ningún lugar do mundo debería ter necesidade de xustificar, (“Eu quixen e quero que a fala galega durase e continuase, porque a duración da fala é a única posibilidade de que nós duremos como pobo. Eu quixen que Galicia continuase e, ao lado da patria terreal, da patria que son a terra e os mortos, haxa estoutra patria que é a fala nosa…”), despois de tan fermosas palabras acaba por proclamar de xeito irrevogábel: “Se de min algún día, despois de morto, se quixese facer un eloxio, e eu estivese dando herba na terra nosa, podería dicir a miña lápida: ‘Eiquí xaz alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis”.

O mesmo que desde a nosa pequenez e insignificancia queremos ti e mais eu. Os que cada día amencemos co soño de, non xa unha, tres, dez primaveras máis, que o tempo das flores xa pasou, se non de evitar que deste outono melancólico e tristeiro no que as follas están a caer de unha en unha, pasemos a un inverno asolagado de ventos neves e chuvias tempestuosas que craven a puntilla a esta velliña pobre e consumida, mais digna e afouta, que malamente sobrevive na ilusión dun puño de galegas.