99.98
Marcos López Concepción
Relato gañador da 5ª edicición do Certame Exeria de relatos curtos, 2025
Era o terceiro dos fillos do promotor de obras Manuel Canda. A súa nai Isolina estivera encamada para que o embarazo madurase. Con sete meses rompeu augas e a matrona asistiuna a domicilio. O nacemento non se produciu sen complicacións, un parto de oito horas no que a cabeza macrocefálica do meniño quedara encaixada. Aconsellados polas circunstancias extremas, Manuel Canda e as mulleres do servizo empuxaron coa manobra de Kristeller. O cativo saíu disparado ata o colo da comadroa tía Emilia. Pingaba sangue e abriu os ollos nunha físgoa azul na que subministraron unha gota de Argirol como preventivo da cegueira. Era 1916, o día que cambiaron a nomenclatura da rúa da casa familiar que pasou a ser chamada Serafín Avendaño, en homenaxe o famoso pintor morto aquel verán. O neno recibiu o nome, tamén, de Serafín. Manuel Canda non estaba para rapazadas pero o sentimento de culpa obrigábao a poñer a Serafín encol das pernas.
Logo de cear lía e comentáballe o xornal da tarde. Serafín, que non dicía nin mu, enchíase das preocupacións paternas. Entendía o que falaba o proxenitor, un trastorno de sons que o enchían dun sentimento anterior o seu nacemento. O efecto das palabras proxectaban imaxes no cranio. Serafín intentou falar e non foi quen. Pasou de vivir en silencio a unha furiosa perrencha diaria porque non podía falar pero sentía a voz na cabeza. Con catro anos descubriu a biblioteca da casa e empezou pola Espasa universal ilustrada de 1905. O alfabeto dos libros era o mesmo que o dos periódicos do pai. O marabilloso truco de abrir un libro, mirar as palabras e que se precipitasen dentro da súa cabeza era un bálsamo. Os demais pensaban que só miraba debuxos pero dedicábase a ler dúas páxinas cada dez segundos (un ollo en cada páxina). Cada día memorizaba un tomo. O pai admirando o efecto calmante que os libros causaban no fillo levouno á biblioteca municipal da Escola de Oficios que repartía os saberes en once mil exemplares. Serafín refuxiábase no cosmos en miniatura que era a súa cabeza onde unha inxente cantidade de datos que atopaba na lectura sostiñan unha arquitectura de noventa mil millóns de neuronas.
A súa vida cambiou cando leu ficcións que o obrigaban a construír simulacións mentais do que se narraba. Leu Mcbeth, “Que é a vida senón a va e ruidosa fábula dun necio?”, e obsesionouse coa idea de ser el mesmo un personaxe de ficción. Coñecía o ensaio sobre álxebra de Torres Quevedo, o inventor do robot xadrecista. A historia demostraba que as capacidades de cómputo aumentaban con cada ano. Nun futuro poderíanse realizar moitas simulacións informatizadas da realidade e pensou que a probabilidade de vivir nunha, só con cincuenta simulacións en marcha, podería ser dun 99,98%. Leu á vez, un con cada ollo, a Descrición topográfica-histórica de Vigo, e a Historia de Vigo e comarca, buscando a porta de saída da cabeza que o estaba a imaxinar. Leu eses libros decontino debaixo das mesas. Tivérono que obrigar a comer. Sen ningunha pauta tocaba a barriga nunha persecución na que quería constatar que o seu embigo non existía cando non o
tocaba. Un médico prescribiu a reclusión nunha habitación da casa, sen libros nin instrumentos con fío ou punta. Illado, aceptou a situación como ideal para comezar el mesmo a imaxinar unha cidade de Vigo dentro doutra cabeza imaxinaria. Un reto no que viaxaría a un punto sen fondo. Tardou tres anos. Recuperou paseniño a saúde cando comprobou que o mundo de fóra non colapsara. Exhausto logo dese traballo titánico no que combinou millóns de datos, agradeceu a primeira cea na que estaban os irmáns, coas súas mulleres e os seus fillos. Este feito que non chegara a imaxinar (que os seus irmáns tivesen fillos) animouno e comeu con apetito. Era 1934. O pai logo da cea leu e comentou a actualidade cheo de rabia. O plan urbanístico de Antonio Palacios arruinaría a familia.
Os soares do ensanche estaban afectados polas novas aliñacións. Serafín escoitou o seu pai debullando as ideas de Palacios sobre a zonificación de Corbusier, os principios artísticos de Sitte, o viaduto de Rande, balnearios en Samil, os edificios futuristas, o corazón e cerebro da cidade conectados por trolebús, funiculares e ascensores. A rúa Invernia cunha cúpula acristalada, a plataforma Terramar para aerotaxis… Todos eses proxectos recoñeceunos, Serafín Canda, como propios.
Pechouse logo daquela cea no cuarto sen libros e comezou a imaxinar unha cidade nova.
Sabía como facelo porque tiña a secuencia e apuntou na dirección do resultado: A cidade que quería seu pai. Cubriu Vigo do po do cemento Portland. Axitou rúas nun calidoscopio de arquitectura carnívora. O que lle deu máis traballo foi a orixinal revelación de que unha cidade non tiña porque estar nunha única cabeza. Repartiu a simulación nun espazo psíquico amplo, prevendo someter a vontade das persoas que non quererían participar nese propósito colectivo que estaba construíndo.
Tardou dous anos. Un soño espeso. Cando espertou xa estaba en 1936.