Ateneo na casa
Achegas durante os confinamentos

Microrrelatos
“Doutor, teño un soño recorrente…”

Unha e outra vez

—Doutor, teño un soño recorrente.
—Explíquemo se é tan amable.
—Pero xa sabe, é o de sempre.
—Non sei de que me fala.
—Xa sabe, si. Chego aquí, sento e cóntollo unha e outra vez. É frustrante que nunca o lembre.
—Vostede nunca me contou nada.
—Xa, xa. Sabía que me diría iso.
—Explíquese, por favor.
—Agora vai pasar o de sempre. Intentarei convencelo de que non estou tolo, que esta clínica só existe na miña cabeza e que vostede é algún tipo de retorcida proxección de cando intentei entrar en Medicina. E xa. Logo diso, volverei espertar na miña cama e terei que enfrontarme a outro día ata caer rendido de novo e volver aquí.
—E por que cre que volve tódalas noites á miña consulta?
—Nin idea. Supoño que me gusta a compañía e ter alguén con que falar, doutor. Impórtalle que sigamos, por favor?
—Naturalmente.

O pasaporte

‒Doutor, teño un soño recorrente. Estou na alfándega dun aeroporto e, cando me chega a vez, entrégolle o pasaporte ao policía. Cólleo desganado e pasa as follas… cara adiante… cara atrás… Dá por fin coa páxina da fotografía e, de súpeto, múdalle o rostro. Non sei se está anoxado ou receoso. Volve pasar as follas, como se antes se trabucara. Namentres, eu fico alí, de pé, presentindo que algo non vai ben. Irremediablemente, o axente volve dar unha e outra vez coa mesma páxina da foto. Decídese, á fin, a me amosar desafiante o pasaporte aberto por esa folla concreta… e alí están os meus datos… e alí… a miña fotografía. Non comprendo o que está a pasar. Achégome, estendo a man e collo o pasaporte para velo mellor. Hai na foto un perfil que recoñezo pero… boca, nariz e ollos esvaécense cando os fito… Que me está a pasar, Doutor?
‒Rapaza, a que vén tanta viaxe e tanto pasaporte? Filliña, á hora de durmir, durme.

Obsesión

—Doctor, tengo un sueño recurrente. Me despierto con él y no puedo volver a dormirme.
— ¿El mismo de las últimas semanas?
—El mismo. Veo claramente que estoy en mi cama, aquí en el hospital. Se abre la puerta y entra mi exmujer. No hace ni dice nada. Se queda a los pies de la cama y me mira fijamente. Yo no puedo soportar esa mirada; me da miedo. Salgo corriendo. Ella me persigue. Entonces me despierto aterrorizado porque me agarra y no puedo soltarme.
—No le dé importancia al sueño. Usted está curado de la obsesión que le trajo aquí. Voy a darle el alta médica y podrá salir hoy mismo.
El psiquiatra conoce bien el historial del paciente. Esquizofrenia paranoide.
Ingresó por acosar a su exmujer. Se obsesionó con ella y a punto estuvo de acabar con su vida. Actualmente está recuperado. No hay motivos para que siga encerrado.
Los informativos de la noche abren su emisión con una impactante noticia:
“Asesinada una mujer por su expareja. El presunto agresor había salido hoy del Hospital Psiquiátrico. El hombre dijo que no podía soportar más que ella le mirara y le persiguiera en sus sueños”

Crise de identidade en bucle

Doutor teño un soño recorrente, díxolle a muller que non sen certas dificultades, por fin conseguira tumbarse no diván. Verá…Soño que son unha muller, sin máis. Nada especial que enagdir, proseguiu cunha voz cargada de angustia, e vou á consulta dun psiquiatra porque a miudo soño que son unha serea. “Unha serea?”… “Meu Deus…!!” “Pero qué demo é…?” Cando o doutor recobrou a consciencia aquela muller seguía alí, fronte a él abaneando nerviosa a súa grande e prateada cola.

Desescalada desenfrenada

Doutor, teño un soño recorrente…. Vou á cama cunha frase taladrando na cachola… “ la nueva normalidad”, e dou voltas e voltas , ata que consigo dormir, e entón aparece el, ese que leva dous meses acoplado ao sofá, que nin se ducha porque pensa que como non se move , non cheira…, e vai e me dí que por qué me quito os pelos do bigote , se con mascarilla ninguén me mira… Entón xa farta decido confesar:
— Pois mira meu, se quito o bigote e arranxo a zona selvática que teño entre as pernas, non é para ir a tomar un café nunha terraciña contigo, non, non o fago por eso. É que agora que estamos “desescalando”, penso que debo prepararme para poder ir por fín con ese que me prometeu quitarme as calores e as cores… Si, un rapaz novo, xa ves, parece que ainda levanto alguna paixón…e ademáis a coroa de santiña apreta demasiado, non está de moda, e qué queres…preciso dunha experiencia máis que relixiosa …
E vaia, quedo tan relaxada , doutor, que ata ronco…
Doutor, cré vostede que ese soño tan certero vai a ser a miña nova normalidade?

Dar de ler como quen dá de comer

Doutora, teño un soño recorrente que non me deixa descansar. Levo moitas noites con mal durmir.
Estou vagando polas rúas baleiras sen saber moi ben onde vou. Creo que busco algo, pero non sei o que. Todo está pechado. Só vexo abertos os establecementos que venden alimentos para o corpo e as farmacias, pouco máis.
Un fundido en negro, e algo me acorda… Hei recoller uns libros na biblioteca…
Sigo polas rúas vellas e achégome lixeira. Atopo a porta atrancada. Pechado ata novo aviso, leo nun cartel. Dou a volta.
Mentres camiño, mestúranseme no soño imaxes atrapalladas, xente cantando nos balcóns e avós a chorar en soidade, rapazada que fala cunha máquina e cans libres coma lebres.
Volvo sobre os meus pasos e diríxome á libraría do meu barrio. Mercarei un libro, penso contenta. Pero doume de narices cun letreiro na porta: Pechado por pandemia.
Esperto mal, coma se todo isto o vivise fóra do soño.
―Que pensa vostede, doutora?
―Seica os alimentos da alma non son produtos esenciais…Tome unha destas pílulas pola noite antes de deitarse; isto non lle remata aquí. E pida cita para dentro dun mes.

Servidumes do sexo forte

Doutora, teño un soño recorrente.
Un auténtico pesadelo.
Noite tras noite.
Ás veces, tres sesións por noite.
Normalmente soño a toda cor pero os pesadelos veñen en gris, sempre, sen excepción, coma se fosen do xénero negro.
Cada día, a iso das cinco cando me levanto ao baño. Xa sabe, doutora, servidumes do sexo masculino cando pasamos dunha certa idade. Algunha noite, moito máis cedo. Onte sen ir máis lonxe espertei a iso das doce e dezasete embebido en suor, alterado, nervioso, cun absurdo desasosego. Claro que ceara os restos da fabada do mediodía e se cadra eran elas as que estaban a escribir o guión das miñas fantasías. No meu soño véxome a min mesmo enviando cartas, ducias, centos, miles de cartas, en cada unha vai un anaquiño de min mesmo, sinto como vou perdendo unha a unha todas as partes do corpo, hoxe o nariz, onte o dedo maimiño da man esquerda, antonte un ril.
E soño que o meu soño desaparece o día que o microrrelato que vai dentro dunha das cartas resulta ser o gañador do concurso.
Doutora, non podería facer algo por min?
Non podería entrar no blog do Ateneo e darme o seu voto?