Certame Literario Exeria 2021

Modalidade Microrrelato

Relato gañador: Dúas mozas
Nones Araújo

Acórdaste Elisa, cando nos rematou de pintar Lula e nos pareceu tan especial este lugar?
Era do noso gusto ver o ceo aberto sobre unha casa pequena, no camiño do mercado, preto dun colexio e nunha barriada chea de vida que, por chamarse Florida, deunos por pensar que tería xardíns con flores a moreas.

Pois si, Marcela. Acórdame ese día. Estabamos de estrea e felices. Nós, que non tiñamos mais cunha foto, a da nosa voda, tirada á présa nun escenario hostil!. Grazas a Lula, que nos pintou bisbando segredos nun retrato singular, xa nunca estaremos soas, nin agochadas, nin fóra de contexto.

Elisa e Marcela, musgando os ollos, pensan que este día non será coma aqueloutro no que Lula lles regalara tan boas vibracións, que este se achegará baleiro de xente, coa terraza do bar veciño pechada por decreto, onde a adolescente dos cascos xa non esperará polos amigos, nin as mestras xubiladas citaranse para tomar o vermú, nin a nai que lle dá a papa de froitas ao bebé esperará pola filla que sae do conservatorio.

As dúas mozas saben de certo que agora todos serán estraños que só falarán cos ollos.

Relato finalista: Dous vello con boina negra
Andreia Costas

J: Ei Manolo, bebes que nin Dios! Aínda che dura o barrantes?

M: Díxolle a sartén ó cazo! Seica tes ghana de leria José.

J: Tixola Manolo, tixola, non se di sartén.

M: Ós meus anos sei quen a ten ó mando. Porén non cambio o meu castrapo, pero ti sempre fuches máis de: “chámame gholondrina en bótame trigho”

J: Anduriña Manolo, anduriña.

M: A min non me chames así, que a diferencia de ti sempre tiven andares ghallardos.

J: Mira que estás bravo hoxe…

M: Sempre fun home de ben: leiras, ghando e fillos.

J: Pois disque ías co cura de San Andrés, logho da misa dos dominghos.

M: Non, eu visitaba a sacristía.

J: E logo, confesabas?

M: Non, comprobar quería, que vestía debaixo da sotana.

J: Seica era unha enagua?

M: Non, era a mortalla da miña tía María, con encaixe de Camariñas.

Esta conversa saía dunha parede medianeira, cunha gorxa ronca de morteiro e ladrillo, ou moito consumo alcohólico. A confesión acontecen o pasar a media noite, logo de baleirar o whisky escribindo informes, moito despois do toque de queda; pero eu son policía.