Nó de mariñeiro
Pablo Nogueira
Non tardei en decatarme do que ocorría. Levabamos pouco tempo vivindo naquela parte do casco vello, onde a magnificencia da pedra ergueita en tempos pretéritos, beliscaba amigablemente co aloumiñeiro arrecendo a salitre, proposto polas incesantes correntes atlánticas. Vigo sempre foi unha cidade aberta ao mundo polo mar, chapicada de guindastres que espreitan con esplendor as rúas dende as alturas, servindo de pousada para as gaivotas que cansas de buligar a rentes do mar, atopan cachaza na ferralla enferruxada.
Foi na parte vella da cidade onde atoparamos un piso en alugueiro a bo prezo e con inmellorables vistas desde a xanela do salón. Deixábase abrazar con afervoamento polo vento mareiro. A ría achegábanos unha aperta de sal en cada onda que rachaba contra o peirao, deixando par de si un ronsel de escuma e salitre. O azul oceánico asolagábanos a vista dunha beleza infinda. O relanzo de sol baldeirado en col do mar ao mesturarse co arrecendo a café pola mañá, esparexía unha desas idílicas estampa coas que se enmarca a felicidade.
Neste mar acedo de tristura polo que arestora navego á deriva, lembro polo miúdo, os intres que pasei canda ela. Imaxínome deluvando novamente os nosos pasos
devagar pola rúa Príncipe, ascendendo até as beirarrúas que flanquean a frecuentada Urzáiz. Non podo eivar o rememorar nostálxico de todos aqueles seráns acudindo ás innumerables funcións que se programaban no teatro García Barbón ou esparexendo o tempo de lecer nas noitébregas calellas de Churruca. A música aínda rexouba fedella no meu maxín ao traer á memoria aqueles tempos de infinda ledicia. Faino coma se bulise dos altofalantes de cada un daqueles locais onde nos bicabamos apaixonadamente até que nos atopaba o rompente de día.
Ao pouco de mudármonos encomezamos a frecuentar o bar que había a carón do predio. Tratábase dun lugar acolledor. Na súa decoración, evocaba un recuncho de
encontro que noutrora servira de acubillo para os mariñeiros que precisaban repoñer folgos entre marea e marea, entre batea e batea. Ao abrigadoiro dos tabiques de seu, ganduxábanse decote conversas de homes avezados a sucar as ondas dos máis recónditos e bravos mares. As súas paredes, onde se entretecían redes en madeixas de cordas e se penduraban nasas, semellaban gorecer os ecos desleigados das vellas historias do mar, mesturadas co incesante bruar das ondas.
Aos poucos fomos gañando confianza no establecemento ata o punto de rematar por converternos en clientes habituais. Entre semana acostumábamos a ir tomar unha cervexa ao saír de traballar e nos días da fin de semana, acudíamos a tomar a parva, xusto antes de xantar. Era alí onde nos deixaban artigos que pediamos por internet se non estabamos na casa cando chegaba o reparto.
O dono do establecemento axiña encomezou facerlle as beiras á miña parella dun xeito discreto e sucinto. Ao principio non lle dei importancia: era un tipo amable
que simplemente brindaba o engado dunha conversa amigable co fin de agradar á clientela. Un sorriso ateigado de complicidade enfeitaba o seu rostro anguloso, coroado nunha cabeza núa, acompasada ao feitío dun corpo musculoso cunha manchea de tatuaxes buligándolle na pel, que na tinta debuxaban trazos de motivos mariños. Áncoras e buques desfilaban ao longo das extremidades daquel suxeito versado en multitude de vivencias.
Concluín que non podería enfrontarme a un experimentado mariñeiro reconvertido en hostaleiro de éxito. Aos poucos, fun acubillando a magoante sensación de que unha enorme fenda se grelaba entre nós, arredando as nosas vidas que até aquel intre ficaban aparelladas.
Foi un día chuvioso, que rematou nunha noite estrelecida cando me abandonou. Souben que o fixera por el, aínda que nunca chegase a confesalo. Argüíu que o noso
esmorecera, arrefriándose o celme dun amor que co paso dos anos, virara nunha amizade rutineira, no canto dunha relación acesa nos fachos da paixón.
Acepteino resignado. Percorrín as lousas que conducían até o Sereo unha e mil veces co queixo abaixado, ouvindo o remorso silente dos meus pasos solitarios,
unicamente crebado polo fulgor dalgún músico que tocaba na rúa. Transitei apesarado polas beirarrúas de Urzáiz até o Calvario e repousei os cóbados nas barras daqueles locais de algarada nocturna da zona de Churruca, que tantas veces foron testemuñas do enguedellar das nosas siluetas.
Nalgún daqueles paseos foi onde bosquexei un plan. Precisei un tempo para levalo a cabo, o necesario para xuntar uns cartos co remol dun soldo cativeiro. Aforrei
para mercar o derradeiro artigo a recoller no local. Mandei que o deixaran ao meu nome e ben precintado, aducindo que non tardaría en ir apañalo. Iso si, pedín expresamente que non figurase ningunha indicación no vulto, que ofertase pistas sobre quen o solicitara.
Non fun buscalo. Unicamente limiteime a chamar á policía após asegurarme de que naquela caixa de cartón, houbese cantidade de cocaína abondo, como para que o do bar pasase unha boa tempada no cárcere.