2020. Resultado do concurso de microrelatos

O Ateneo Atlántico quere agradecer a todas as persoas que participastes as vosas achegas.
Estamos contentas.
Cremos que o número de microrrelatos recibidos representa un éxito para a convocatoria, e, por iso, queremos darvos as grazas.

Resultado das votacións
  • Dona Fina. 6 votos. 13 puntos
  • Dolor. 4 votos. 9 puntos
  • Que liberación. 5 votos. 6 puntos
  • Dar de ler como quen dá de comer. 3 votos. 6 puntos
  • Quizais ou tal vez. 3 votos. 6 puntos
  • Primavera en tránsito. 2 votos. 6 puntos
As autoras

O microrrelato Dona Fina foi enviado por Eugenia Alonso
O microrrelato Dolor foi enviado por Pilar Borraz

Parabéns as dúas!

Dona Fina. Eugenia Alonso

Dona Fina

-De hoxe en oito dias chegará a primavera, e ainda non me trouxeche as canas que che pedín… Quero ter todo listo para cando poidamos plantar as xudías …

A miña avoa non deixaba de darme ordes, e eu só quería mirar as menxases dos meus compañeiros, pois ainda non tiña claro se suspenderan as clases ou non..

-Deixe ao rapaz, Dona Fina…-berroulle a viciña dende o outro lado do muro…- Mire…non lle parece que está vostede moi colorada?…

-Muller, é que levo toda a mañá na horta, preparando os semilleiros, pois se non fose por min, esta xentiña nova non sabería facer nada …

Achegueime a ela. Estaba a ferver.
Respiraba con moita dificultade, pero ainda así, era tan teimuda aquela muller, que ata o sanitario da ambulancia botouse a rir cando ela lle dixo que non ía a ningures mentras eu non fose a buscar o que me mandara…

O tempo parouse. Faltábame algo.
Faltábame ela. Non podía durmir e non sabía qué día era.

Non atopaba nada que me entretivese…

O teléfono da casa, trouxo a primavera un mes despois…

Na porta do hospital, Dona Fina levantou a mascarilla moi seria…” neno, e as canas?”

Dolor. Pilar Borraz

De hoy en ocho días llegará la primavera. Le dice el esposo cogiendo con delicadeza sus ajadas manos. Ella lo mira resignada:

—Eso me dijiste la otra primavera. También la anterior. ¿Te acuerdas? Yo te creí. Y conté todas las horas de cada uno de los días que me acercaban al 21 de marzo. Porque esa fue la fecha que tu fijaste por los dos. Con tu ayuda, ese día yo me bebería el néctar que pondría fin a todas mis estaciones. Aún espero que cumplas tu palabra.

—La cumpliré. Esta vez sí.

Él quiere creer lo que está prometiendo. Hace ya demasiado tiempo que su mujer le pidió ayuda para morir dignamente. Ahora se lo suplica cada día. Verla así, un espectro de lo que fue, es un desgarro insoportable para él.

El hombre piensa en la vida que los dos perdieron hace diez años en aquel accidente que la dejo tetrapléjica. La mira compasivamente; sabe bien lo que espera. Como los pájaros y las plantas, ella necesita la llegada de la primavera:

—Sólo faltan ocho días. Voy a empezar a contar otra vez. No debo perder la esperanza.