Quero morrer da túa man
Lola, ergueuse da cama como borracha, a súa cabeza estaba
máis inchada que de costume. Escoitaba aos paxaros cantar no xardín
da porta traseira. Imaxinouse unha linda mañá de primavera na súa
cabeza adoecida. Non a podía ver. Non quería levantar as persianas.
Sabía que a noite anterior todos os veciños habían sido
testemuñas non presenciais da forte discusión mantida co seu home.
Había marchado…e… Oxalá, non volvese nunca!
As mañás antes de coñecelo eran brillantes, cheas de vida, eran
xanelas asomadas á esperanza , eran, iso? Tan só mañás.
Tranquilidade, felicidade, alegría, sinal que un novo día se abría
e posibilidade de atopar ese ansiado amor da súa vida.
O mesmo día que o viu soubo que era el, e así foi.
Xoán era un mozo marabilloso, con uns ollos azuis intensos, e de
mirada case inquisitiva. Un sorriso que namoraba, tanto por
sonoridade como pola súa impecable dentadura branca brillante e
coidada.
Cando lle propuxo que fose a súa noiva non cabía en si de gozo.
Era amable, cariñoso, case en exceso, sempre pendente da súa roupa,
das súas miradas, do seu sorriso, das súas palabras.
Había algo na súa conducta que a asustaba un pouco, e é que
sempre buscaba sitios solitarios, pero nunca lle fixo nin lle dixo
nada que a ofendese. Era moi correcto e para todo pedía permiso.
Inda lembraba o primeiro día que estaban a punto de bicarse e el lle
preguntou: Podo?
Na fantasía deste recordo un sorriso amenceulle na cara. Pero
cando chegou ao lavabo e viu a súa cara reflexada no espello, toda a
maxia rompeuse, igual que se romperon a noite anterior os seus
pómulos, a súa cella, o seu beizo superior, e unha das súas pas
baixo o puño ferinte e ofensivo que só buscaba a sangue no seu
tacto.
O rodar das súas bágoas, outro recordo feliz lle chegou. O día
que se casaron o pasou mal, pois Xoán estaba moi nervioso, miraba
constantemente vixiando a todos os invitados, aos que se lle ían os
ollos detrás dela. E non era de estrañar, estaba fermosa, radiante,
nunca luciu o seu rostro unha alegría maior. O seu peito se lle saía
de gozo. Como amaba a ese home!
A noite de vodas, foi apaixonante, non había no mundo home máis
namorado que Xoán, todo el se desfacía en aloumiños, palabras
tenras, bicos, até cando lle fixo o amor derramou en ela tal
suavidade, tal paciencia, que ela pensou que había acadado o mesmo
ceo. Non podía crerse a sorte que había tido. El lle dicía o
fermosa que era a cada momento, canto a ía mimar e a coidar, lembra
como colleu as súas mans e as encheu de bicos, e xurou e perxurou
protexela e mimala até a loucura.
Loucura! Esa palabra lle fixo lembrar outra clase de loucura.
Deixouse caer descoidadamente, esvarando polas baldosas do cuarto
de baño. Mirou as súas mans, antes envexa de todas as veciñas,
agora motivo de vergoña, soidade e illamento. Sempre saía a rúa
con guantes, dicía que a alerxia ao sol lle provocaba ronchas moi
dolorosas. Perdeu a súa mirada entre as múltiples rabuñadas,
golpes, queimaduras e até diminutas mutilacións nos dedos produto
das brutais malleiras e asañamento cando o seu marido entraba en
estado de shock, tras unha crisis de celos.
Na súa cabeza navegaban agora os primeiros síntomas da súa
enfermidade asasina. Lembraba as pequenas discusións que tiñan
cando se pintaba ou se amañaba para ir a facer a compra, e ela llo
tomaba a broma e lle mandaba bicos e chiscar de ollos que tan a miúdo
se dedican as parellas de namorados. Entre o pranto e as bágoas,
intentábase superpoñer o sorriso de antano, pero a dor da súa
queixada ennegrecida e inchada a convenceu que definitivamente era
unha mala idea.
Non era tempo para a alegría, senón para o sufrimento. A súa
cabeza non podía pensar, só o seu corazón pedía con berros
desgarrados pero inaudibles que aquelo terminase, que non volvese
nunca máis, pero el sempre volvía e ela sempre o perdoaba.
Ao comezo foron as palabras que pasaban dun gradiente a outro máis
lesivo, cada día avanzaban na degradación da súa imaxe, da súa
autoconfianza, do seu autocontrol, até chegar a nada. Os “pareces”
convertéronse en “es”, os -“non te dá vergoña”- a
“desvergonzada”, os “como unha calquera” en directamente
“puta”. Cando as palabras xa non foron suficientes para calmar o
desacougo do empuxón, comezaron os labazadas coa man aberta, os
esgarros, as puñadas nas portas, nas paredes, os berros nos teitos,
nada podía parar xa a ira e a demencia daquel que se declaraba
namorado e fiel custodio da felicidade de Lola.
Espallada no baño, espida, a medio cubrir cun albornoz, deixaba
ao descuberto aquelas marabillosas pernas que antano lucía debaixo
de unhas minisaias. Agora entre saloucos, miraba e rebuscaba nelas
algún vestixio do que foron noutros días, onde o sol brillaba dende
o amencer até o anoitecer. Dende facía uns cantos meses, quizais
máis dun ano, as levaba con medias negras grosas, e ás que
preguntaban, que cada vez eran menos, dicíalles que levaba esas
medias por recomendación do médico.
Xa non lembraba cando foi a primeira tunda de verdade, con puñazos
e patadas, xa non lembraba o motivo que a causou, só quería saber,
por qué? Esa resposta non chegaba, só chegaban golpes e máis
golpes. Agora xa non necesitaba un motivo para pegarlle, só tela
diante o enfurecía, e se non a tiña inda o enfurecía máis.
Xa nada tiña remedio. Tiña que vestirse e amañarse, eran case
as doce do mediodía e Xoán estaría a punto de chegar. Non había
tempo que perder.
Ducharse non lle pareceu unha boa idea, mellor hoxe se lavaría
ben. Recolleuse o cabelo coas mans, o peite faría que as súas
feridas, xa secas, volvesen a sangrar. Púxose unha bata ampla encima
do pixama, e foise a facer a cama e limpar o cuarto de baño. Cando
acabou maquinalmente meteuse na cociña para facer a comida. Hoxe lle
prepararía a súa comida preferida, poñeríalle os cubertos novos e
a nova vaixela que lle regalou polo Nadal. Necesitaba tempo para
coidar as novas pisadas do amor da noite anterior.
Xa o tiña todo preparado.
Xoán abriu a porta amodiño.
-Lola! Lola, cariño! Mira tróuxenche flores, e uns bombóns.
-Xoán? Que pronto chegaches! Que pasou?
-Nada muller, tróuxenche uns regalos para que perdoes o meu
comportamento de onte. Ti sabes que eu quérote moito. Que eu por ti
faría calquera cousa. A que o sabes amor?
-Si, o sei-. Respondeu cun fío de voz. -O sei-.
Lola veuno claro, era cuestión dunhas poucas palabras e todo
remataría.
-Xoán-.
-Dime, miña vida-.
-Sonche…-.
-Que? Dimo xa, que?
-Sonche infiel Xoán. Estou poñéndoche os cornos-.
Xoán, comezou a inchar o peito, a cerrar os puños, a bufar como
un boi, agarrou a Lola polo pescozo, apertouna con todas as súas
forzas, Lola perdeu o coñecemento, só por un instante, tombada no
chan, coa mirada extraviada, repetía aquelas palabras como un
mantra, e estas a súa vez golpeaban dende os ouvidos até o interior
da cabeza de Xoán, que non sabía onde estaba, nin o que facía. Os
seus puños eran muíños imparables e incansables que moían
centímetro a centímetro a pel de Lola.
Lola xa case non podía falar, estaba totalmente cuberta en
sangue, a súa cara e o seu pescozo totalmente desfigurados. Xoán
cansado de darlle puñazos, púxose de pé e a pateou unha e outra
vez por todo o corpo, até que Lola deixou de moverse, de berrar, de
case respirar.
Como un sopro de ar, un frío glacial cruzou pola cabeza de Xoán,
de repente parou, e viu a súa muller tombada no chan revolta nun
amasillo de sangue, cabelo e pel. Chorando a intentou coller nos
brazos, as bágoas lle caian en verdadeiras fervenzas, apartou cunha
das súas mans os cabelos que cubrían a cara da súa amada muller, e
por primeira vez viu as feridas producidas polos seus propios puños,
coas súas botas, con toda a súa rabia descargados sobre Lola.
Aquelas bágoas desenfreadas lavaron as feridas do rostro de Lola.
Inda non estaba morta.
Cos últimos resollos de vida Lola díxolle: -“Deus existe Xoán,
El fixo que a morte chegárame da túa man, e a El lle renderás
contas na outra vida. Adeus meu amor, por que ti sempre fuches meu
amor, e hoxe por fin cho demostrei. Adeus-.
Autor: Manel Monteagudo.