O suicida

A Miguel Angúlo, a vida nunca lle había dado un abrazo. Nacido
da tempestade, esta sería a súa noite, a súa fronte, o seu perfil,
o seu acompañante.

A triste composición dunha partitura inacabada.

Sendo apenas un neno, unha hemorraxia de bágoas creoulle unha
ferida que sería eterna, xa por entón comezou a odiar as cinzas
daquel maltreito mundo a punto de afundirse.

Pasaron algúns anos, canso de recibir tantas coiteladas, decidiu
unha luminosa mañá pór fin a súa atormentada existencia. Con unha
corda escondida baixo o abrigo, marchou da casa, orgulloso,
mastigando o sorriso do predestinado. Durante varios meses o había
estado planeando con detalle e precisión.

Ben, se dixo, hoxe é o gran día, imos aló. Comezou a baixar os
estreitos chanzos do vello edificio tan apresuradamente que esvarou
nun relanzo encerado…, que susto!, sorte que se suxeitou a varanda,
case me rompo unha perna, podían colocar un cartel de aviso. Coo
corazón cabalgando, esqueceu o incidente e seguiu adiante, camiñando
polas fermosas rúas da súa cidade natal, ía observando, absorto en
pensamentos, contento do día que había elixido, o ceo de azul
inmenso, flores nos xardíns, un can que mexou no seu zapato.

-Eh, oia, teña coidado home, o seu canelo acaba de estragar o meu
mellor calzado, a ver se vixía onde fai as súas necesidades o
canelo. O home, que levaba gafas negras e un bastón branco, encima
snob, pensou Angúlo, tendeulle a man e dixo:

-Por favor, síntoo enormemente.

E foise con présa. Cando abriu a man atopouse cun billete
dobrado.

-Que me dou, se con isto podo mercar catro pares de zapatos-.

Quixo devolvelo, pero lle resultou imposíbel dar con el, habíase
evaporado.

Pasou por unha tenda e mercou uns mocasíns que lle sentaban moi
ben, ao erguerse para ir pagar a caixa, a moza que o atendeu
explicoulle que non debía nada.

-Como que?

-Hoxe é a inauguración e aos cinco primeiros clientes non lles
cobramos, parabéns señor. Grazas, e adeus-.

-Pero! Ben, en fin, ata logo-. Confuso, continuou o viaxe cara as
aforas da urbe, alí entre piñeiros e carballos esperaba a súa
árbore, alto, groso, maxestoso, unha xoia da natureza que daba
confianza e seguridade. Nunha rama colgaría a forca, e no ar fresco
da noite oscilaría o seu corpo, descansando o sufrimento ao amencer
xunto a sombra do tronco cerimonioso.

Así despistado, coo cerebro balanceando inda, pasou un semáforo
en vermello, asubíos, freadas, insultos, percibiron os seus ouvidos
castigados.

-Desgraciado! Suicida!-.

-Deus por un milagre non me atropelan, vaia racha-. Seguiu abatido
e taciturno ata que algo rozou o seu brazo, unha maceta de xeranios
estrelouse na calzada, a sangue asomou na pel, mirou arriba e gritou
cara ao balcón. Un señor sexaxenario baixou rapidamente e lle fixo
subir con toda clase de reverencias, desculpou o seu descoido e
limpoulle á ferida. Nunha esquina da casa había unha nena moi
bonita, que o agasallou cun sorriso.

Dirixíase a periferia, a un frondoso abismo de vexetación
illado. Unha densa néboa o cubriu, envolvendo as súas sensacións,
creu sen ser crente e que se atopaba xa no ceo, pero non, ulía
demasiado mal para que fose a eternidade, un forte cheiro a queimado,
a nube era fume, xirou o seu arredor, dunha das moitas fábricas as
chamas asomaban polas grandes xanelas, o ceo convertido nun inferno.
Un rapaz adolescente se asfixiaba, Angúlo achegouse a toda présa,
agatuñou como un gato polos sobresaíntes da parede, chegou e saltou
dentro, atou a corda a un armario macizo, o rapaz abrazouno
desfalecido, e así entrelazados chegaron a terra firme, sans e
salvos. Toda á veciñanza os agardaba, xa chegaban os bombeiros,
sucedéronse os flashes dos fotógrafos, as entrevistas dos
periodistas. Angúlo escapuliuse e fuxiu do bulicio coa corda un
pouco chamuscada baixo o abrigo, quería chegar antes do anoitecer a
cita. Os seus pasos agora cruzaban o ancián porto, as gaivotas
pescaban e no horizonte, axiña se reuniría con el, a auga
enfurecida chocaba contra o dique e as rochas, esculpidas por unha
man indómita. Era un espellismo ou alguén axitábase na auga, fixou
a súa mirada e descubriu o corpo dunha muller que se retorcía
desesperadamente, afogándose en berros e saloucos. El era mal
nadador, no entanto non dubidou en lanzarse ao mar, sen pensar en
nada máis que en loitar contra as ondas enlouquecidas, vencidas
estas, alcanzou a moza e agarrándoa

pola queixada e con moita dificultade apurou as forzas chegando a
bo porto, fíxolle a respiración boca a boca, a moza tragara medio
océano. Ao cabo dun intre, con un rodo de xente arredor deles, os
pulmóns foron achicados e a respiración normal volveu ao curvilíneo
corpo da escultural serea, que non había podido apreciar a súa
beleza ata pasado o mal trago, mirou a Angúlo agradecéndolle a súa
coraxe. Os da ambulancia a deitaron na padiola e marcharon coas luces
de urxencia postas.

Xa era moi tarde e apresurouse, por fin divisou o bosque, quería
facer as cousas ben, con unha lanterna para mirar trenzou o nó do
colar. Alí estaba fronte a el o seu árbore, desafiante. Subiu ata a
rama máis grosa, a rodeou cariñosamente coa corda, colocouse o
colgante no pescozo, mentres a felicidade o invadía.

Estando alá no alto, albiscou a dous delincuentes roubándolle o
bolso a unha pobre ancián, anoou a famosa corda, sacouse o lazo e
saltou sobre os dous malfeitores, golpeounos con rabia,
escorrentándoos. Recuperou o bolso e devolveullo a súa dona, a
señora agradeceullo cun himno de aleluia e persignándose, díxolle
que rezaría por el para que tivera unha longa vida. Quedouse só,
pensando en todo o que lle estaba ocorrendo, de repente un puñazo o
traxo ao mundo real, os asaltantes non se marcharan moi lonxe, pero
non contaban coa forza dun suicida que desexaba rematar a súa obra,
de dúas labazadas e catro punta pés deixounos no chan xacentes,
recolleu a corda da árbore e os rodeou con ela, asegurándose de que
estiveran ben atados, fíxolles recuperar o coñecemento e cansado de
prantos e inxurias, de subornos e ameazas, acompañounos a comisaría.
Cando saíu de prestar declaración a noite era máis negra que a súa
pena. De regreso a casa, cruzouse con unha muller de formas
provocativas e cara anxelical, a quen lle lembraba? Ela o mirou
penetrando no seu interior e cos beizos carnosos o saudou, claro era
a serea do porto; ela sorrindo abrazouno, suxeitouno do brazo e
atraéndoo bicouno.

-Ti me bicaches primeiro, non?- Dixo.

-Anda, vaiamos a tomar unhas copas-. E xuntos entraron nun local,
a química fixo o resto, e se viron ao día séguente, e ao outro, e
ao outro.

Conclusión: Ás veces a corda da forca destinada a morte, pode
atarse a vida.   

Autor: Manel Monteagudo.